در حاشیه جشنواره فیلم کوتاه تهران؛ توليد فيلم يا فيلمساز؟
این یادداشت کوتاه در ستون زاویه دید صفحه 3 روزنامه جام جم امروز، سه شنبه 7 آذر 85 کار شده
بيست و سومين جشنواره فيلم کوتاه تهران با معرفي برگزيدگانش به کار خود پايان داد. فيلم سازان جوان سراسر کشور، چند روزي کنار هم جمع شدند و در فضايي دوستانه به تماشاي آثار هم نشستند. اين روال کلي و ماهيت اصلي همه جشنواره هاست. آن چه باقي مي ماند، توشه ارزش مندي است از دوستي ها، خاطره ها و رابطه هاي تازه اي که مسلما در آينده اي نه چندان دور به نفع سينما تمام مي شود
ولي جشنواره فيلم کوتاه تهران را در حالي پشت سر مي گذاريم که جشنواره هاي ريز و درشت ديگري در راه هستند. برگزاري جشنواره هاي مختلف فرهنگي و هنري مدتي است به يک مد و روال طبيعي و عادي تبديل شده است ؛ مخصوصا در فصل پاييز، شايد هفته اي نباشد که در روزنامه ها و رسانه هاي جمعي خبري درباره يک جشنواره جديد نبينيم. مثلا هنوز جشنواره فيلم کوتاه تهران تمام نشده، هفته آينده شاهد برگزاري تقريبا همزمان 2جشنواره فيلم و عکس دانشجويان و مستند کيش خواهيم بود
اگر به عدد و رقم ابتداي اين جشنواره ها نگاه کنيم ، مي بينيم که تعداد دوره هاي بيشتر آنها از انگشتان يک دست بيشتر نمي شود و بسياري از آن ها نوپا و تازه تاسيس اند. توجه به رئوسي که به عنوان موضوعات جشنواره در آيين نامه هر کدام از جشنواره ها نوشته شده نيز ما را به اين نکته مي رساند که به طور طبيعي اهداف سازمان و نهاد برگزارکننده در آن ها گنجانده شده است. شايد جمع همه اين نکات است که آن ها را به طرح هاي ضربتي کوتاه مدت تبديل کرده و گذشته از اين که کمکي اصولي به جريان فيلم کوتاه نمي کند، بيشتر به توليد فيلم سازان جديد مي انجامد تا مثلا بروز اتفاق و حادثه جديدي که نتيجه کشف و سرمايه گذاري روي افراد بااستعداد
منظور به هيچ عنوان جشنواره بيست و سه ساله و سابقه دار فيلم کوتاه تهران که امسال يازدهمين جشنواره بين المللي اش را هم پشت سر گذاشت، نيست. اما اين يادداشت کوتاه و پراکنده قصد دارد اين نکته را يادآوري کند که قبل از اين که درصدد برگزاري جشنواره ها يا بسترسازي براي نمونه هاي جديد آن باشيم ، بايد به نهادينه شدن جشنواره هاي قبلي و فرهنگ سازي داشته هاي آن ها بينديشيم. درباره فيلم کوتاه مهم ترين کار، وارد کردن اين قالب هنري در سيکل اقتصادي اين هنر- صنعت است ؛ راهي که در نهايت به پايداري اصولي جريان توليد فيلم کوتاه و پرورش و تقويت فيلم سازان در مسيري که برگزيده اند، مي انجامد. بدون در نظر گرفتن اين نکته ، فيلم کوتاه هم چنان پله اي براي رسيدن به فيلم بلند يا اصطلاحا سينماي حرفه اي خواهد بود
بيست و سومين جشنواره فيلم کوتاه تهران با معرفي برگزيدگانش به کار خود پايان داد. فيلم سازان جوان سراسر کشور، چند روزي کنار هم جمع شدند و در فضايي دوستانه به تماشاي آثار هم نشستند. اين روال کلي و ماهيت اصلي همه جشنواره هاست. آن چه باقي مي ماند، توشه ارزش مندي است از دوستي ها، خاطره ها و رابطه هاي تازه اي که مسلما در آينده اي نه چندان دور به نفع سينما تمام مي شود
ولي جشنواره فيلم کوتاه تهران را در حالي پشت سر مي گذاريم که جشنواره هاي ريز و درشت ديگري در راه هستند. برگزاري جشنواره هاي مختلف فرهنگي و هنري مدتي است به يک مد و روال طبيعي و عادي تبديل شده است ؛ مخصوصا در فصل پاييز، شايد هفته اي نباشد که در روزنامه ها و رسانه هاي جمعي خبري درباره يک جشنواره جديد نبينيم. مثلا هنوز جشنواره فيلم کوتاه تهران تمام نشده، هفته آينده شاهد برگزاري تقريبا همزمان 2جشنواره فيلم و عکس دانشجويان و مستند کيش خواهيم بود
اگر به عدد و رقم ابتداي اين جشنواره ها نگاه کنيم ، مي بينيم که تعداد دوره هاي بيشتر آنها از انگشتان يک دست بيشتر نمي شود و بسياري از آن ها نوپا و تازه تاسيس اند. توجه به رئوسي که به عنوان موضوعات جشنواره در آيين نامه هر کدام از جشنواره ها نوشته شده نيز ما را به اين نکته مي رساند که به طور طبيعي اهداف سازمان و نهاد برگزارکننده در آن ها گنجانده شده است. شايد جمع همه اين نکات است که آن ها را به طرح هاي ضربتي کوتاه مدت تبديل کرده و گذشته از اين که کمکي اصولي به جريان فيلم کوتاه نمي کند، بيشتر به توليد فيلم سازان جديد مي انجامد تا مثلا بروز اتفاق و حادثه جديدي که نتيجه کشف و سرمايه گذاري روي افراد بااستعداد
منظور به هيچ عنوان جشنواره بيست و سه ساله و سابقه دار فيلم کوتاه تهران که امسال يازدهمين جشنواره بين المللي اش را هم پشت سر گذاشت، نيست. اما اين يادداشت کوتاه و پراکنده قصد دارد اين نکته را يادآوري کند که قبل از اين که درصدد برگزاري جشنواره ها يا بسترسازي براي نمونه هاي جديد آن باشيم ، بايد به نهادينه شدن جشنواره هاي قبلي و فرهنگ سازي داشته هاي آن ها بينديشيم. درباره فيلم کوتاه مهم ترين کار، وارد کردن اين قالب هنري در سيکل اقتصادي اين هنر- صنعت است ؛ راهي که در نهايت به پايداري اصولي جريان توليد فيلم کوتاه و پرورش و تقويت فيلم سازان در مسيري که برگزيده اند، مي انجامد. بدون در نظر گرفتن اين نکته ، فيلم کوتاه هم چنان پله اي براي رسيدن به فيلم بلند يا اصطلاحا سينماي حرفه اي خواهد بود
posted by jaber at
8:48 AM
